Lieve pap,
De dagen tikken voorbij en elke dag gebeurt er wel iets dat ik je zou willen zeggen. Iedere keer voelt het als een klap in mijn gezicht. Het besef dat ik je niets meer kan zeggen. Ik kan je niet meer bellen, niet meer appen, niets meer voorleggen. En ik ben er nog niet achter hoe ik die leegte in moet vullen, als dat al mogelijk is. Schrijven helpt. Mijn gedachtes ordenen en gevoelens beschrijven.
Jij bent zo verweven in mijn dagelijkse gang dat het losvlechten ervan nog niet goed wil lukken. Als er in de groepsapp ‘De Petrofietsjes’, die zonder jou toch niet hetzelfde voelt, een bericht verschijnt bedenk ik wat jij gezegd zou hebben. Bij een foto van de kids steevast trots of vertederd. Bij al het andere broedend op een gevatte opmerking of ‘brilllljant’.
Ik mis je humor. Gelukkig heb ik het, al zeg ik het zelf, niet van een vreemde. Maar ik mis mijn partner in crime die dezelfde opmerking gemaakt zou hebben of een nog ergere variant ervan. Ik was van de week in gevecht met het koffiezetapparaat en moest direct aan ‘de 7 manieren om een senseo kopje koffie te verpesten’ denken. Tranen hebben we gelachen om de varianten zonder verse koffiepad, te weinig water, openstaande klep, zonder kopje en ga nog maar even door.
Dagelijks komen er situaties voorbij waar je iets van had gevonden of waar je van had genoten. Vorige week een sterk Ajax die Feyenoord van de mat veegde. De krantenkoppen van de volgende dag die je zeker gedeeld zou hebben omdat er voor jou als Ajacied weinig mooiers bestond dan winnen van de grote rivaal. De wedstrijd van afgelopen week tegen Chelsea waar je zeker met Her over gesproken zou hebben.
Of de week dat de Koninklijke tegen een zeer rascistische en met ziektes scheldende tegenstander speelde. Ik hoor je in gedachten zeggen dat je het onvoorstelbaar vindt dat er door is gevoetbald. Ridicuul dat er niet is ingegrepen door de scheidsrechtert en mesjogge dat Her het gepikt heeft. Dat als jij langs de kant had gestaan er wel even wat aan had gedaan. Want je kunt je niet zomaar alles laten zeggen. En het blijft gek dat jij überhaupt niet meer langs de lijn staat.
Ik zou je willen vertellen dat mama haar pols heeft gebroken en lekker ongeduldig op de spoedpost, waar het echt wel lang duurde, zegt dat ze beter niet naar het ziekenhuis had kunnen gaan. En ondertussen mijn hele leven al roepen dat het eigenwijze van jou komt… Wij weten wel beter. We zouden lachen om het feit dat jullie altijd moeten stunten. Dat je ook gewoon kan vragen of we een kop koffie komen drinken.
Ik wil je zeggen dat de Lichtjesavond bij de begraafplaats in Zandvoort mooi was. We hebben langs de kaarsjes het pad gewandeld. Dat ik jouw naam heb horen noemen en we kaarsjes hebben gebrand. Jij had niets met het geloof en herdenken. Misschien dat daarom tot 2 keer toe het kaarsje dat ik in mijn handen had werd uitgeblazen. Ik had de neiging te denken dat je het erom deed maar ben te nuchter om daarin te geloven. Als je erbij was geweest had je er zeker hard om gelachen.
Ik had je normaal gesproken rond deze tijd gevraagd wanneer Lynn weer een nachtje kan komen logeren. Zij zou zeker gevraagd hebben of jullie nog naar de kerstshow zouden gaan. Ze mist je enorm pap. Vertelt me gister in tranen dat we als we bij oma eten het niet hetzelfde is. Ze zou met je willen Facetimen, en je hebt voor het eerst haar verjaardag gemist.
Er zijn weinig dingen die mij zo hard raken als het oprechte verdriet van mijn kinderen. Maar dat hoef ik jou niet te vertellen pap, want dat weet jij als geen ander. Lieve pap, ik mis je elke dag een beetje meer.
M.
